آفتاب از روی او شد در حجاب:

سایه را باشد حجاب از آفتاب!

دست ماه و مِهر بربندد به حُسن

ماه بی مِهرم چو بردارد نقاب.

از خیالم باز نشناسد كسی

گر در آغوشش ببینم شب به خواب.

خون دل در جام دیدم از سرشک

آبرو بر باد دادم از شراب.

هر كه را از دیده باران نیست اشک

زیر دامان باد دارد چون حباب.

شاهدان مستور ومستان بی شكیب

خانقه معمور و درویشان خراب.

سوز مستان گر بداند محتسب

در دم از مِی شان زند بر آتش آب.

□

حافظا! واعظ نصیحت گو مكن:

ترک تركان ختا نبود صواب.